Dubbele identiteit

“Hallo, mijn naam is Vincent Van Genechten. Ik ben schepen in de gemeente Grobbendonk. Mijn voornaamste bevoegdheden zijn communicatie, sport en toerisme.” Met deze drie zinnen stel ik mij sinds januari 2013 regelmatig voor aan mensen die mij niet kennen. De opmerking “Zo jong en toch al schepen?” is dan nooit veraf. Aan de ene kant vind ik dat niet heel erg. De stereotype leeftijd van een schepen bevindt zich ergens tussen 35 en 60 jaar. Een jonge kerel past dan ook niet in dat plaatje. Ik neem het mensen dan ook niet kwalijk dat zij een dergelijke opmerking maken. Het leven bestaat nu eenmaal uit vooroordelen, dat maakt het ons een stuk makkelijker om de wereld te begrijpen.

Aan de andere kant heb ik echter wel een probleem met de geladen sfeer rond het begrip ‘politiek’. Op papier ben ik aangesloten bij de N-VA en vertegenwoordig ik die partij in het college van burgemeester en schepenen. Op papier draag ik ook hun visie uit op de samenleving. Dat heeft het spijtige gevolg dat je door nagenoeg iedereen aanzien wordt als een ‘gekleurd’ persoon. Je bent als het ware voor het leven getekend. En dat is toch opmerkelijk. Iedereen heeft namelijk ‘een kleur’. Iedereen heeft zijn bepaalde interesses, gevoeligheden, opinies enzovoort. Bij mij staat ze enkel op papier.

Rare wezens

Dat vooroordeel stoort mij enorm. Want naast de politicus Vincent Van Genechten ben ik nog altijd de mens Vincent Van Genechten. Iemand die graag sport, die houdt van actiefilms, die lijdt aan diabetes, die gek is van zijn vriendin, die vaak te snel en te veel eet, die aan de toog graag debatteert over voetbal en politiek enzovoort. Ja, Vincent Van Genechten is een normale jongen die graag dingen doet die anderen ook graag doen. En toch worden de meest eenvoudige zaken sinds januari 2013 anders bekeken…omdat ik in de politiek zit.

Ik heb dus sinds een goed jaar een dubbele identiteit: de politicus en de mens. Het laat mij de uiterst vreselijke conclusie trekken dat politici niet als mensen aanzien worden. Ze zijn in de publieke opinie een soort rare wezens die dagelijks een show opvoeren maar eigenlijk enkel hun zakken willen vullen. Zoals eerder gezegd, vooroordelen en stereotypen maken het leven eenvoudiger maar dat wil niet zeggen dat ze ook altijd accuraat zijn. Het zijn namelijk beperkte beelden op de realiteit, waar belangrijke details weggelaten worden.

Harde realiteit

Ik kan over dit onderwerp nog pagina’s vullen, de realiteit zal echter blijven zoals ze is. Het is natuurlijk ook de fout van de politiek zelf dat de publieke opinie niets moet weten van de politiek. Denk maar aan het debat rond de (riante) uittredingsvergoedingen van parlementairen. Toch kan ik me niet van de indruk ontdoen dat politici vaak verkeerd begrepen en in een verdomhoekje geplaatst worden. Bewust of onbewust? Wie zal het zeggen, daar spreek ik me niet over uit.

Ik wil aan mensen vaak de vraag stellen: “Wat zou u doen als u mij was, als U schepen was?” Maar de rollen omdraaien is meestal niet zo’n goed idee. Mensen praten graag in stereotypen, tot ze zelf in een hokje geduwd worden. Dat is spijtig en ergens hypocriet maar het is de realiteit. Stereotypen en vooroordelen veranderen echter doorheen de tijd. De politiek is dus nog niet verloren voor de eeuwigheid. Maar dan moet de politiek wel zelf het initiatief nemen om zijn imago op te poetsen. Daarna volgt echter de omschakeling in de samenleving, om politici niet meer als die rare wezens te aanzien.

Bij deze wil ik dus pleiten voor de afschaffing van de politieke dubbele nationaliteit. Hallo wereld, een politicus is ook maar gewoon een mens. 

Vincent Van Genechten (schepen)

De vorige blogs lees u hier.